کد مطلب:152385 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:221
بچه دار شدن در اثر توسل به حضرت رقیه در حرم ایشان
عالم متقی و پرهیزگار، حضرت حجة الاسلام والمسلمین جناب آقای مرتضی مجتهدی سیستانی از مدرسین حوزه ی علمیه ی قم این قضیه را نقل كردند:
آقای حاج صادق متقیان، ساكن شهر مشهد مقدس، كه از خدمتگزاران دربار امام
حسین علیه السلام است، در ماه محرم الحرام سال 1418 ه.ق برایم چنین نقل كرد:
شش سال از ازدواج دخترم گذشت و در این مدت دارای فرزند نشده بود، مراجعه به دكترهای متعدد و عمل به نسخه های زیاد، سودی نبخشیده بود. تا اینكه در ماه صفر سال 1417 ه.ق عازم سوریه شدم. قبل از حركت من، مادرش گهواره ی كوچكی درست كرد و به من گفت: آن را به ضریح مطهر حضرت رقیه علیهاالسلام ببند، تا از نگاه لطف آمیز آن بزرگوار بهره مند شویم و حاجتمان روا شود.
من گهواره ی كوچك را با خود به شام بردم. در شام به زیارت حضرت رقیه علیهاالسلام، دختر سه ساله ی امام حسین علیه السلام، رفتم و وارد دربار باعظمت و غم انگیز آن حضرت شدم. حرم آن مظلومه طوری است كه همه ی زیارت كنندگان را تحت تأثیر قرار می دهد. گهواره را نزدیك ضریح بردم، و با توجه و امید، آن را به ضریح نورانی آن حضرت بستم.
شخصی كه آنجا ایستاده و نظاره گر كارهای من بود، گفت: شما دیگر چرا به این گونه كارها اعتقاد دارید؟ گفتم: اعتقاد من به شخص حضرت رقیه علیهاالسلام است، نه به گهواره؛ و این گهواره را وسیله ی اظهار اعتقاد عقیده ی خود به آن بزرگوار قرار داده ام. تا از طریق آن، توجه حضرت رقیه علیهاالسلام را به خود جلب كنم. هر كسی به قدر معرفت خود كار می كند و معرفت من در این حد است، نه در حد عظمت آن بزرگوار.
پس از زیارت مرقد اهل بیت علیهم السلام در شام، به ایران بازگشتم. هنوز چند روز بیشتر نگذشته بود كه مادرش گفت: باید دخترمان به آزمایشگاه برود، تا یقین كنیم كه آیا حضرت رقیه علیهاالسلام حاجت ما را از درگاه الهی گرفته است یا نه؟
پس از آزمایش، جواب مثبت بود؛ معلوم شد با یك گهواره ی كوچك، امید و اعتقاد خود را به آن بزرگوار نشان داده ایم و نظر لطف آن حضرت را به سوی خود جلب
كرده ایم. اینك، دخترم كودكی در گهواره دارد! [1] .
آقای حاج صادق متقیان، ساكن شهر مشهد مقدس، كه از خدمتگزاران دربار امام
حسین علیه السلام است، در ماه محرم الحرام سال 1418 ه.ق برایم چنین نقل كرد:
شش سال از ازدواج دخترم گذشت و در این مدت دارای فرزند نشده بود، مراجعه به دكترهای متعدد و عمل به نسخه های زیاد، سودی نبخشیده بود. تا اینكه در ماه صفر سال 1417 ه.ق عازم سوریه شدم. قبل از حركت من، مادرش گهواره ی كوچكی درست كرد و به من گفت: آن را به ضریح مطهر حضرت رقیه علیهاالسلام ببند، تا از نگاه لطف آمیز آن بزرگوار بهره مند شویم و حاجتمان روا شود.
من گهواره ی كوچك را با خود به شام بردم. در شام به زیارت حضرت رقیه علیهاالسلام، دختر سه ساله ی امام حسین علیه السلام، رفتم و وارد دربار باعظمت و غم انگیز آن حضرت شدم. حرم آن مظلومه طوری است كه همه ی زیارت كنندگان را تحت تأثیر قرار می دهد. گهواره را نزدیك ضریح بردم، و با توجه و امید، آن را به ضریح نورانی آن حضرت بستم.
شخصی كه آنجا ایستاده و نظاره گر كارهای من بود، گفت: شما دیگر چرا به این گونه كارها اعتقاد دارید؟ گفتم: اعتقاد من به شخص حضرت رقیه علیهاالسلام است، نه به گهواره؛ و این گهواره را وسیله ی اظهار اعتقاد عقیده ی خود به آن بزرگوار قرار داده ام. تا از طریق آن، توجه حضرت رقیه علیهاالسلام را به خود جلب كنم. هر كسی به قدر معرفت خود كار می كند و معرفت من در این حد است، نه در حد عظمت آن بزرگوار.
پس از زیارت مرقد اهل بیت علیهم السلام در شام، به ایران بازگشتم. هنوز چند روز بیشتر نگذشته بود كه مادرش گفت: باید دخترمان به آزمایشگاه برود، تا یقین كنیم كه آیا حضرت رقیه علیهاالسلام حاجت ما را از درگاه الهی گرفته است یا نه؟
پس از آزمایش، جواب مثبت بود؛ معلوم شد با یك گهواره ی كوچك، امید و اعتقاد خود را به آن بزرگوار نشان داده ایم و نظر لطف آن حضرت را به سوی خود جلب
كرده ایم. اینك، دخترم كودكی در گهواره دارد! [1] .
[1] ستاره درخشان شام ص 276.